یار بود و عشق بود و دست من

آسمان و ماه و چشم مست من

زندگی مثل گل قالی نبود

عشق‌ها، بی روح و پوشالی نبود

عشق یک چشم پر از آیینه بود

قلب‌ها خالی از هر کینه بود

عشق مثل عمق اقیانوس بود

بی‌وفایی همچنان کابوس بود

راستی امروز آن گلشن کجاست ؟

جایگاه عشق ورزیدن کجاست ؟

از چه ما با قلب صادق بد شدیم ؟

امتحان عشق بود و رد شدیم

راستی آن روز رؤیایی چه شد ؟

آن همه عشق اهورایی چه شد ؟

چشمهایی که به قلبم دوخت کو ؟

هستیم را پای تا سر سوخت کو ؟

عشق اگر جویم عذابم می‌دهند

کودکم خوانند و خوابم می‌دهند

خانه‌ها خالی شده از یاسمن

یار من خندد به قلب پاک من

گفت شاعر : عشق جز افسانه نیست

شمع عاشق نیست پروانه نیست

یک دروغ کهنه کمرنگ بود

شمع با پروانه کی یکرنگ بود ؟

من ولی گویم که عشق افسانه نیست

هرکه جوید عشق را دیوانه نیست

مردمند آنان که خود افسانه ‌اند

دلخوش جام می و پیمانه ‌اند

مردمان را طاقت دیروز نیست

تاب اشک و ناله ی جانسوز نیست

مردمان با عشق و مستی بد شدند

عشق را دیدند و غافل رد شدند

رد شدند و سوی دولت آمدند

عشق را کشتند و راحت آمدند

راستی آن روز زیبا بود عشق

کاش اینک هم شکوفا بود عشق